Fernant Zeste (B) - Bad Temper Joe (D) La Capsulerie Hannuit zondag 12 novemver 2017 reporter: Steven Kauffmann - photo credits: Anja Cleemput info club: La Capsulerie info artiest: Fernant Zeste - Bad Temper Joe © Rootsville 2017

Dezer dagen is de sympathieke Gentse singersongwriter Fernant Zeste in België en Duitsland op tournee met zijn Duitse confrater Bad Temper Joe, een 25 jarige snaak die klinkt als een oude bluesneger met al 5 platen of zijn actief. Beide heren beschouwen hun vak als een ware roeping en deze bracht hem op deze druilerige zondagavond 12 september naar het mooie kafeetje “La Capsulerie” in het gezellige Hannut.

Fernant Zeste is met zijn vierde CD “Lost” eveneens voor de vierde keer aanwezig in het karaktervolle etablissement van de vriendelijke waard Jerome en laat zijn Duitse evenknie de esbattementen openen. Terwijl hij  zelf discreet postvat nauwlettend als een bezorgde nonkel en in stille bewondering voor zijn jongere Duitse confrater.

Alle ogen zijn nu gericht op “Bad Joe Temper”, amper 25 jaar is deze jongeling in black nog, die getooid met eveneens ziltzwarte hoed en meteen subliem op zijn akoestische slide zijn ziel blootlegt in wat hij noemt “ a series of sad songs “. Liedjes over slechte vrouwen en de pijn van het zijn als daar waren “If Tears were a Daimond”  of het ingetogen, aan Bob Margoline opgedragen “Beggars Velvet Serenade”. Smachtende odes aan op schipbreuk gestrande lost loves die fungeerden als muzes voor autobiografische songs getiteld “My Sweet Marie” of “Goodbye Delilah”, zichzelf hierbij virtuoos begeleidend op zijn Weisenbaum Lapsteel guitar.

Hij klinkt als een man die het allemaal al heeft meegemaakt (soms een beetje swampy à la Tony Joe White) en komt ondanks zijn prille leeftijd bijzonder authentiek en geconcentreerd over. Het mag even wat pittiger en minder fatalistisch met een vinnig  “You Got What it Takes” en de eerste set wordt stemmig afgesloten met het bloedmooie “The Last Song Will Be Sung For You” uit ’s mans laatste wapenfeit.

Dan is het de beurt aan Fernant Zeste, tedere Gentse tuinman grossierend in melancholische miniatuurtjes en bodemloos verdriet, maar immer karakteristiek gezongen met die na 4 platen ondertussen zo vertrouwde kopstem. De spanningsboog werd mooi behouden mits een toepasselijk “In the Dark”, het intense “Black” en de open haard in u en mij mocht even aan mits het onfloerste “Lullaby”. “Snowblind” was als hekkesluiter een mooi statement van zijn solospot die gekenmerkt werd door een rijkgeschakeerd gitaarspel en daarna mocht zijn Duitse broertje weer komen meedoen in het kader van deze ambachtelijke wisselwerking.

Op papier klonk de beschrijving van deze tandem al mooi maar ook muzikaal wordt duidelijk dat de heren iets met en aan elkaar hebben : het heilige vuur voor integer gebrachte muziek en live slaat dit toch wel de nodige gensters. Deze doorklinken in een geïnspireerde instrumentale dialoog met een subtiel vraag en antwoordspel tussen twee gitaren doorheen zorgvuldig gekozen traktaten uit elkaars werk die elegant en afwisselend vurig en bitterzoet de revue passeren.  Zo werd het gedreven ritmische “Back Home To You” gevolgd door een uitgepuurd “Trying To Hang On” en een ingetogen versie van “All I Ever Wanted”, vol dramatiek, maar nooit klef.

Big Joe Temper mag nog één keertje schitteren middels een loepzuiver “The Blues Is A One Way Track”. Het was weer een avondje likkebaarden met 2 heren van stand, die hun eigen geluid wonderwel combineerden in een gemeenschappelijke symbiose van hun bluesgetinte universum. Een warm antidotum voor deze nochtans heel mistroostige zondag onder gelijkgestemde zielen. Voorwaar een geslaagde combinatie met deze gezant uit ons oostelijk buurland -  dit duo - en bijgevolg meer dan de moeite waard om uit uw zetel te komen !